Bzdury

Mega zaniedbałam swój udział w tej przestrzeni i mimo, że zaczynałam jakieś posty, nigdy ich nie kończyłam, teraz w świetle ostatnich wydarzeń, można rzec, że przymusowo człowiek ma więcej czasu. Więc dlatego jestem.

source: pexels

Pęd, w którym się znalazłam od momentu ukończenia szkoły, pochłonął mnie całkowicie. To już rok. Rok bycia nieuczennicą. Przez chwilę pobawiłam się w panią studentkę, ale po zdaniu semestru, postanowiłam zwolnić i przestać pędzić choć w jednej dziedzinie mojego życia, jaką jest ścieżka edukacji. Nie chcę byle czego, więc zrobiłam krok w tył, by w przyszłości ruszyć naprzód.

Wiele się zdarzyło w tym czasie. Trochę było śmiechu, trochę łez. Złapało się te krótkie momenty, o których wyśpiewuje Daria Zawiałow. Moment z ową wokalistką na scenie też udało mi się uświadczyć na Pol'and'Rocku...
Naprawdę przez ten rok dużo się zmieniło w moim życiu, zwiększyło się moje poczucie własnej wartości, zaczęłam wierzyć, że mnie też się coś dobrego należy. Nawet jeśli pod koniec zeszłego roku spadło na mnie wiele przykrości, to wiem, że jeszcze kiedyś przyjdzie taki czas, w którym to role się odwrócą i ręce, które mnie krzywdziły, jeszcze będą się do mnie wyciągać.
Ciężko i mrocznie brzmi, jednak niestety realia życia takie są, a skoro się tu zwierzam, to nie tylko z tego idyllicznego obrazka.

Minął kolejny rok, a wraz z nim przygody, które zapamiętam do końca życia. Może kiedyś spiszę moje bzdury w jednym miejscu i ktoś kiedyś je przeczyta i uzna za dobrą kreację fikcji literackiej. Bo tak czasem odbieram to, co mi się przytrafia.

Nie mam pojęcia, czy ktoś przeczyta ten post, nie mam chęci na promowanie go. Po prostu czuję, że jestem winna jakiekolwiek, nawet, tak jak powyższe, zdawkowe wyjaśnienia. Może sama przed sobą się usprawiedliwiam? Nie wiem, może tak. Albo to tylko pretekst do beztroskiego wspominania w czasach chaosu i wirusa?

Bądź zdrów, czytelniku.